dokelim bakalim icimizi.

dun en yakin arkadaşımla tartistik ve bunu su an konuşmayalım dediği icin kapattık. aramızda yüzlerce kilometreler var. bana bir daha o konuyu konusmayacakmisiz, ve belki de hiç konusmayacakmisiz gibi geliyor. o üzüldüğü icin üzüldüm, ama onu kaybetme ihtimalim beni üzmedi. uzun zamandır sadece aliskanliktan arkadaşlık ediyormuşuz gibi hissettim, yavaşlar yavaş kendimden ve kendi icimden uzaklaştirmisim onu. gecen psikologa onunla ilgili şöyle bir cümle kurdum "ben insanlar beni istediğim gibi sevmiyorlar diye üzülüyordum, ama daha sonra bunun onların sevebilme kabiliyetlerinin eksikliğinden oldugunu anladım." bir insan niye baska birini gözden cikarir? ve bunu nasıl farkında olmadan yapar?

sorsan bir suru derdim var; isler istediğim gibi degil ve bu hafta bu konuyla ilgili ilk yüzleşmemi yapmak zorundayim. tek romantik interestimin kiz arkadasi oldugunu öğrendim ve bu cocuk benle flört etmiyorduysa ne yapıyordu gibi saçma düşüncelere gark durumdayım. yetişecek isler verilecek kilolar var. ve en yakin arkadasimi kaybetmiş olma ihtimalim beni bunların hiçbiri kadar endişelendirmiyor. yasadigimiz seyin bu kadar anlamsız cikmasina üzülüyorum.