çoğu zaman tanımsızlıkla karıştırılan kavram. mesela çoğu kişi -evrenin dışında ne var?- sorusuna "hiçbir şey" diye cevap verir. bilim, gözlem yapamayacağımız için evrenin dışını tanımsız olarak tanımlar. peki hiçlik?

sanırım 16-17 yaşlarındaydım, tam olarak hatırlamıyorum ama, mistik özelliklerimi kaybetmediğim ve depersonalizasyonun ruhsal bir bozukluk olduğunun bilincinde olmadığım bir dönemdi. uzayla ilgili bir belgesel izliyordum. her şey güneş etrafında dönen jüpiterin ekranda büyümesiyle başladı. jüpiter ekranı tamamen kapladığı an o duyguyu hissettim. tüm hücrelerime kadar hissettiğim en somut duyguydu.

sahip olduğum zaman, sinaptik boşluklarda nörotransmitter maddenin bir akson kıyısından karşı dendrit kıyısına geçinceye kadar daralmıştı. bir toplu iğne başından, tek hücreli bir canlıdan, bir selüloz molekülünden, bir atomdan ve hatta kuarktan daha küçüktüm. o an sicim teorisindeki en küçük titreşimdim. bir vücudum yoktu ama, benliğim dalga dalga yayılarak jüpiteri içine almış, güneş sistemini kaplamıştı. hiçbir şeydim ama her yerdeydim.

huzur verici veya bana cevap olan bir duygu değildi. sanki yasak elma gibi yasak bir duygu ve keşifti. hatta o an keşfetmemem gereken, tedirgin edici bir duyguydu. yaklaşık 25 yıldır da o duyguyu bir daha hiç yaşamadım ama yine yaşamayı isterdim.