gecenin karanlığı ve sessizliği herkes uyuyor. ben yaklaşık 5 yıl sonra yeniden buradayım. üniversite zamanlarında buradaydım hep, hayata ince bir çicek gövdesi gibi okşadığımız zamanlardı o zamanlar hayata umutla bakıyorduk, doğa gezileri yapıyorduk birbirimizi çok anladığımız birisiyle. sonra ben başka şehire taşındım, doğa gezileri kayboldu, umutla bakış yitti, bir hastalığım belirdi ve tabiki stresli ve her şeye umutsuz ve agresif birine dönüştüm. yani zamanla kendi içimdeki inceliği, naifliğimi ve iç huzurumu kaybetmiştim. hala öyleyim gerçi ama uyum ve adaptasyon biliyorsunuz. uzaklaşmıştım kendi doğamdan sevdiğim şeylerden ve benliğimden, kimse beni tamamlamıyor okuduğum hiçbir şey tamamlayıcı olmamaya başlıyordu. hala öyle. bir şeylerin kırıldığı gün çingene vadisi ya da fil dağı diye kendi koyduğum civar gezilerinin artık o rüzgarın hissiyatının olmayışıydı. değişimi seviyorum ama tükenişi sevmiyorum. şimdi bir koltuk, karanlık ve yeniden umutla hayata bakış ve bir tamamlayıcılık arama hissiyatıyla gecemi dinliyorum. sadece içimden geldi.