kitapta beni en çok etkileyen bölüm maheude 'ün madam gregoire'ların evine gittiği bölümdür. maheude utana sıkıla para ister, zorundadır, kocasının ayyaş olmadığını, diğer madenciler gibi olmadıklarını, parayı gerçekten ihtiyaçlarına harcayacaklarını belli eder. karşısındaki gregoire'lar ise kadının bu yoksulluğundan rahatsız olur ve maheude bunu sezerek, "“yaşamı olduğu gibi kabul eden kadınların o dingin ve dürüst tavrıyla ekler" : dünyayı olduğu gibi kabul etmekten başka çare yoktur, der. bir yandan aç çocukları sıcacık evde pişen yumurtalı çörekleri gözler. maheude parayı ister ve gregoirelardan tabiki hayır cevabı gelir. ama gregoireların kızı cecile, geldiğinden beri gözleri çörekte olan zavallı çocuklara, ve umutsuz annelerine acır, bir gazete içinde bir kaç parça çörek tutuşturur ellerine. çocuklarsa soğuktan davul gibi şişmiş elleriyle, hatırlarım hala, kutsal bir şey taşıyorlarmışcasına çöreklere yapışıp yola koyulurlar. bu sahne, bana tokat gibi çarpmıştı, okuduğumda sıcacık yatağımda, çay içiyordum ve de yoksul insanları düşünmekten kitabı okuyamadım. hoş, yoksul insanları düşünmeyi pek bırakmam ama o zaman etkilemişti.