bugün evin sokağında yürürken yanıma bir araba yaklaştı ve eliyle yanıma gel yaptı, o kadar saygısızca yapılan bir hareketti ki ağzının payını vermek için ilerledim, şu dişçi nerde biliyo musun sen dedi. o an kendimi tatmin etmek için yerin dibine sokabilirdim onu ama yolu tarif edip döndüm gittim. tam eve gireceğim sırada bahçede otistik bir çocuk oturuyordu, gülümsedi. adın ne senin dedi, 5 dakika falan konuştuk. eve girdiğimde o kadar mutluydum ki. sanırım bugün kendime bile itiraf edemediğim bir şeyi idrak ettim; bazen kendimi dizginlemeyi bilirsem ödüllendirileceğim.