kendini tehlikede gören herhangi bir yönetici sınıf, sınıf baskısının özünü gizlemeye çalışır ve yozlaşmış bir toplum biçimini korumak için gösterdiği çabayı "sonsuz", dokunulmaz ve bütün insan değerlerini kapsayan bir şeyi korumak için girişilmiş bir savaş olarak gösterir. burjuva dünyasının savunucuları işte bu yüzden bu dünyanın kapitalist özünden değil de, her ekleminden çatlamış da olsa, demokratik biçiminden söz açmaktadır. dikkati kapitalizmle toplumculuk arasındaki tarihsel savaştan uzaklaştırıp, bunu, insanların kafasında, "demokrasi" ile "diktatörlük" arasında bir savaşa dönüştürmeye çalışırlar.(bkz: koalisyon tehditi - aç kalırız!) . kendisi için zamanı geçmiş bir toplumsal özü elden bırakmamak adına, eski biçimlere karşı koruyucu bir tavır takınır. (bkz: "ileri" demokrasi) oysa kendisi için tehlikeli gördüğü bir anda bu biçimleri bırakıp açıkça diktatörlüğe geçebilir. (bkz: emri ben verdim) yönetici sınıf aynı zamanda, belki de tam olgunluğa erişememiş yeni biçimleri kuşku altında bırakıp böylece yeni özü de lanetlemiş olur. (bkz: kaynak nerede?) burjuva demokrasisinin salt biçimsel özelliği ortada iken biçimsel değil de gerçek ve toplumcu bir demokrasi yaratmanın güçlüğü, kapitalizmin savunucularının eski toplumsal öze bağlanmalarını, kutsal bir yaşama biçimi, insanlığa layık tek yaşama özünün parıltılı biçimlerini koruma savaşı olarak göstermelerini kolaylaştırır. getirdiği bütün yıkımlara bakıpta kapitalizmin toplumsal özünü hâlâ doğru sayıp onu övmek her gün biraz daha utandırıcı olur. (bkz: maalesef utanma duygusu olmadığı için ...) ve her seçim öncesi ağlamayı kendine prensip meselesi yapar. (bkz: cb'nin 2015 seçimleri öncesi ağlaması) gücünü korumak adına dansözlere taş çıkartmak işin fıtratında var! (bkz: rte)