özellikle metal müzik dinleyenler arasında sıklıkla rastlanan benimde inceden inceye dahil olduğum dönemdir. kişi o heyecanını tam olarak kaybetmez ancak müzik zevki dallanıp budaklanır çok daha renkli bir hal alır.

kendimden örnek vermek gerekirse ben lise ve üniversitenin ilk yıllarında sadece extreme metal olarak adlandırılan death,clack ve thrash metal, bunlara ek olarak özgün müzik dinlerdim. ama pastanın yüzde seksenini metal oluştururdu. hiç bir konseri kaçırmazdım. sevdiğim bir grup geldiğinde ilk gün istanbulda dinler ardından hangi şehre gidiyorlarsa peşlerinden giderdim(bkz: exodus) . bu müziği dinleyip zamanla tarzını dinginleştirenlere anlam veremezdim.

derken 22 olduk pastadaki dilim yüzde seksenlerden düşmeye başladı,23 olduk daha da düştü, böyle böyle devam etti hala daha devam ediyor. önce bir heavy dinlemeye zevk almaya başladım,sonra hard rock,sonra klasik rock ağaç dallanıp budaklanmaya başladı. deep purple, pink floyd, ac/dc dinleyemezdim. şuan hepsi mutluluk sebebi benim için. sert müzik dinlemekten hala zevk alarak dinliyorum, ancak pastadaki payı gittikçe düşüyor.

sözlükten 30lu yaşlardaki bir kaç yazarla konuştuğumda onlarda aynı durumdan bahsettiler. harlı bir kara metal geçmişi, şu anda ise daha da soft şeyler.