nasıl yazsam bilemedim. bir sigara yaktım önce, zafak çalıyor. bizler için acının altı rakama ve beş harfe sığdırılmış halidir bu tarih.

üç asır süren rus-kafkas harbinin hazin sonudur belki. destanlara sığmamış elbruz'a son kez bakamadan kafkasyadan, vatandan, candan, canandan, evlattan ayrı düşmenin acısının tadıldığı tarihtir bu tarih.

karadenize küstüğümüz gündür. anaların evladımın öldüğünü anlarlarsa denize atarlar korkusuyla bebeklerinin cansız bedenlerine ninniler söylediği, yaşam sıcaklığının kopup gittiği iki minik dudak arasına meme uçlarını sıkıştırıp emziriyormuş gibi yaptıkları, elde avuçta kalan tek şeyin karadenizin soğuğuna dayanamamış, nefes almayan evladın olduğu gündür.

misafire verilen değeri anlatmaya kelime haznemin yetmeyeceği bir milletin misafirliğinin başlangıç tarihidir.

mızıkaların sessiz, kamaların öksüz kaldığı kara gün.

en hareketli bestelere bile hüznün, acının, kederin sindiği kara gündür.

karadeniz kıyılarına vurmuş bedenlere karadenizin mezar olduğu gündür.

ben anlatamam size. türkçe bilen bir ninemi bulun ondan dinleyin yakılan ağıtları, anlatılan öyküleri.. ama önce benim için ellerini öpün olur mu ?

karadeniz en çok bize karadır, ondandır bırakılan karanfiller, kıyısında yakılan sigaralar, edilen küfürler..

151 yılda barışamadık, barışamayız karadenizle.. karadenizden çıkan balık yenmez bizde.

ben şanslıydım, dedem türkçe bilirdi. konuşabildim onunla, tanıyabildim.

ben bir sürgün çocuğuyum.
en çok gemilerden korkarım,
demiri en çok mızıkada severiım.
gözlerim mavi, düşlerim yeşildir.
en iyi ben yüzerim ama denizlere giremem.
her deniz karadır bana.
coşkulu hasretlerim, sessiz aşklarım vardır.
ben sürgün çocuğuyum.
duygularımı gözlerimin dağlarında saklarım.

yine bu sene biz sana karanfil atalım, sen bize sevdiklerimizi geri ver, gel barışalım karadeniz.

unutursak ciğerimiz kurusun, yalan diyen yalan olsun.

böyle anlarda çok özlüyorum seni, nur içinde yat çerkes mehmet hafız.