ben bunun acısını çok çektim. muhafazakar bir aile ve çevrede yetişmem dolayısıyla o gelenekler , refleks haline gelen söz öbekleri , o kültür içime sindi ister istemez.

kişi toplumun geleneklerini kendisi onaylamıyor olsa da sadece tepki çekmemek için uyar pozisyonda durabiliyor ama herşeyin bir kaçış noktası var.

buna alışana kadar çok vakit harcadım ben belki yıllar ama hala tamamen yenmiş değilim bu durumu. ister istemez ağzımdan "inşallah" sözcüğünün döküldüğü oluyor. bir cümle söylemeden önce otuz kere düşünmeye başladım. örneğin bir dükkana sigara almaya veya adres sormaya girdiğimde "selamlar" demeye başlamıştım , baktım insanlar "aleykümselam" olarak karşılık veriyor , ben de " kolay gelsin dayı/abla " demeye başladım. şu ana kadar kimse garip garip bakmadı. eve girerken "selamın aleyküm" demek yerine " nabıyonuz " demeye başladım. yani herşeyin bir kaçışı var esasın da bu kültürde. dilerseniz arınabiliyorsunuz. nasıl ki android telefonlarda ki kaldırılamayan uygulamaları telefona "root" atarak kaldırabiliyorsanız , kendi hayatınızda da bunu gayet doğal yapabiliyorsunuz. önemli olan tamamen bunu içinizden çıkarmak , bu cesarete sahip olabilmek.

ölünün yıkanması , cenaze namazı vs gibi durumlar ise kişiyi ilgilendirir. pek çok ünlü gömülmek yerine yakılmayı talep etti. uygulanmadı. keza intihar eden pek çok ünlünün arkasından cenaze namazı kılınıp , fatiha okundu. halbuki yapılmaması lazım değil mi ? bunlar gelenek olduğu için yapılıyor zaten.

ben ölürsem ne cenaze namazı istiyorum , ne bir dua. isterlerse bedenimi çöpe atsınlar , isterlerse pişirip yesinler , umrumda değil. fakat bunu uygulayacak topluma sahip miyiz biz ?

o kadar uzun süredir dini bayramlar , ramazanlar , dine dayanan gelenekler anlam ifade etmiyor ki çevrem bile kabullenmeye başladı. babam sofra duası okurken benim öküz gibi dikilmeme karşılık ablam sadece " bari ellerini aç " diyor artık. siz alıştıktan sonra etrafınızda ki insanlar da alışıyor.

sonra bir bakmışsın kendini inşallah yerine umarım , allaha emanet ol yerine kendine iyi bak , selamın aleyküm yerine selamlar/merhabalar , allah rahmet eylesin yerine başın sağolsun derken buluyorsun. her şeyin bir alternatifi çıkıyor kafanda. yaşadığın kültürün içerisinde kendine bir kabuk ediniyorsun. zaten dua etmeyi veya temenni etmeyi uzun süre önce bırakmış oluyorsun , bir şeyleri doğa üstü bir güce emanet etmek yerine onun için çabalamaya başlıyorsun , başarısız olunca da "demekki böylesi hayırlısıymış" demek yerine daha çok çabalamaya başlıyorsun.