artık senden şiir beklemediğimi söylemek için yazıyorum buraya kelimelerini, son şiirini yazmaya cesaret edememiş kadın.

pollyanna’ya mektuplar

i.
sevgili pollyanna,
sen bu mektubu okurken
soğuk bir doğu sokağında,
acılarla yüklü bir faytonla dolaşıyor olacağım
atların boynunda ziller ve pembe orlondan püsküller
şaklayan kırbaç ve gıcırdayan tekerlekler.

kömürümüz bitti tam kışın ortasında
toz hatıra ve talaş bastık sobaya
üşüse böyle yapardı mutlaka hazreti isa da.
aşkın yüzünden düşen bin parçayı
toplamaktan yoruldum ben artık pollyanna

yolda bavulumu çaldılar
bana hediye ettiğin o kırmızı elbise de içindeydi
ne güzeldi
ben kendime çilek derdim onun giydiğimde
bakar bakar anne derdim memelerime
insanın memesi olması büyük bir çilektir pollyanna
güzeldi yine de o yıllar
küçük sarı pütürleriyle
ne çabuk geçti.

ama zaten onu burada giymeme izin vermezlerdi
belki artık hiç olmaması daha iyi
çalınmış bir güzellik,
yasaklanmış bir güzellikten daha iyidir.
ama onu asla unutmayacağımı bilmelisin.

dilerim sen pötikareli gömlekler gibi neşeli,
iri dişli bir mısır koçanı kadar
mutlu ve yan yanasındır.
belki bir gün beni ziyarete gelirsin
sana krem fıstıklı ekmek ikram ederim
artık çok mutlu olacağızlı ekmekler
süte ekmek doğrar ve
papara papara diye şarkı söyleriz.
sen ruhumun misafir odasında uyursun,
süt ve gözyaşı lekeli yumuşak yer yatağında.

ii.
sevgili pollyanna,
senin romanlarında her şey o pazartesi başlardı
kot pantolonlu, uzun bacaklı pazartesilerdi onlar
ben mutfakta edith piaf dinler,
bir lağım faresiyle göz göze bulaşık yıkardım.
şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı
öfkeyle pis su borularında dolaşırdı.
sana patates kızartırdım.
patatesler pazartesi kadar kırmızı oluncaya kadar...
ölüm bizi ayırıncaya kadar...
aşkımız şehrin en güzel aşkıydı
kolay değildi, kolay olmamıştı
yıllarca şehrin en güzel aşkının benekleriyle yaşamak.

kirli muşamba perdeli meyhanelerde ağlardım
masaaltı kedileriydi benim için ağlamak,
bazen tekirdi, bazen sarman
kim önce fırlarsa parsayı toplardı.

öfkem içimde emekleyen kırmızı patikli
bir bebekti sanki pollyanna
her köşede nergisler satıyorlardı sokaklarda
baygın kokulu güneşler gibi...
onları satın almak,
sonra bir gün yüzü çatlak intiharlarımı boyatıp
otuzaltı numara bir hayata başlamak...
uzun bir nekahet döneminden sonra
nihayet ayağa kalkmak...
öfkem
üstü kalsın derdi ve bırakırdı hayatımı
bayat bisküvi kokan o mahalle bakkalına
öfkem
işi bitmiş bir çalı süpürgesi gibi
dayamaktır kendini duvara...
öfkem pollyanna
neden güzeldi?
bütün güzeller gibi elinde bir bardak sıcak çayla

her şey o pazartesi başlardı
şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı
öfkeyle pis su borularından taşardı.

iii.
sevgili pollyanna,
radyo tiyatrosu dinlenirdi bir zaman içimde,
içimde dünyanın en eski kedisi
eski bir sobanın yanında uyuyordu.
çocuklar bir köşede
yenidünya çekirdekleriyle beştaş oynardı
frenk elması da derler
sarılı kahverengili bir meyve.
annem işte öyle bir kadındı
çocuklar gökyüzüne bakar sorardı:
ay dede orada ne yapıyor anne?
annem öldüğünde ay dede içimde
yüzlük bir ampul gibi parçalandı.
annem işte öyle bir kadındı
aşure getiren çocuklara,
teşekkür eder gibi yaşardı
öldüğünde gül resimli bir takvim yaprağıydı.

pollyanna,
sana göre insan profiterol yer gibi yaşamalı
bir çamur deryasının içinde
küçük mutluluk topları yakalamalı.
bense vücuduma şiirler saplıyorum durmadan
sen de bilirsin ya allah
dayanabileceği kadar acı verirmiş insana.

geçen yazı
bir dut ağacının altında roman okuyarak geçirdim
dut taneleri düşerdi sayfalara
tıpkı tatlı bir yaz yağmuru gibi
büyük taneli tıpırtılarıyla
kendimi dut ağacının gölgesini yiyen
bir ipek böceğine benzetirdim.
ucuz teşbihler beyaz atlı prenslerdir pollyanna
bir şiire gelir
ve onu bu hayattan kurtarırlar.

ah pollyanna,
içimde sanki hep aynı şarkıyı çalan bir laterna:
cancağızım basma perdeme bir çiçek de sen olsaydın
kaçarken yangın merdivenlerine
keşke grapon kağıtları assaydın.

--pollyanna’ya son mektup--

“aşk mektupları elbette yakılmalı,
geçmiş en soylu yakacaktır.”
(nabokov)

muhabbet kuşumuz öldü
arkasında uçuşan tüyleriyle mavi bir sonbahar bırakarak
biliyorsun ölüm, mavi boş bir kafestir kimi zaman
acıyı hangi dile tercüme etsek şimdi yalan olur pollyanna

uyuyamadığım gecelerin sabahında
gözaltlarımdan mor çocuklar doğardı
mor çocuklarıma ninni söylerdi sabah ezanları
fırtına ters çevrilen şemsiyelere benzerdi
duaya açılan avuçlarım
avuçlarıma kar yağardı
kimi zaman tipi...
kaç kere avuçlarımda mahsur kaldım.
birkaç kış geçti pollyanna
ben hep mahzun kaldım.
kocaman bir kardan adam yaptı içime bir çocuk şair
tuhaf şarkılar mırıldanarak: şiirime kenar süsü olsam ben
bir kenar süsünün gülü olsam ben
sarı deftere tuttuğum bir günlük
aşk olsam ben...

sonra yazları
yaseminlerle sarmaş dolaş bir balkonum oldu
balkon yaseminlerle sevişirdi
rüya hülyayla sevişirdi.
ben o beyaz ve güzel kokan çadırın altında
geceyle sevişirdim.
bir davet gibi otururdum balkonda
bir beyaz örtü gibi sarardım acılarımı başıma
ben sevgilisi çile olan bir gelindim pollyanna
gel derdim gel, kim olursan ol yine gel...
çiçekli bir düğün davetiyesi gibi otururdum balkonda
yıldızlar ürkerdi, titrerdi davetimden
ayın etrafında beyaz bir hale dönerdi.
bileklerimi uzatırdım çıplak, beyaz ve inca
işıktan bir kelepçe istedim yüz görümlüğü olarak pollyanna.
secde eden alnımı,
şarap içen dudağımla öpmek istedim.
dizlerimde ve dirseklerimde nasır tutan arayışımı
beyaz bir merhemle ovmak istedim.
beyaz bir günahtır aramak kimi zaman pollyanna...

itiraf etmek gerekirse
domates-biber biçiminde tuzluklar aldım pazardan
kalp şeklinde kültablaları
kalbimde söndürülmüş birkaç sigaradan kalan kül
yetmezdi yeniden doğmaya.
orhan gencebay dinledim itiraf etmek gerekirse
bedelini ödedim ama pollyanna
itiraf artık tedavülden kalkmış bir kağıt para.

hayatım bir mutsuzluk inşaatıydı pollyanna
çimento, demir, çamur...
duvarlarımı şiir ve türkü söyleyerek sıvardım.
en üst kattan düşerdim her gün
esmer bir işçi gibi dilini bilmediğim bir dünyaya
hayatım bir mutsuzluk inşaatıydı pollyanna
sana ve mutluluğa yazılmış mektuplarıma
cevap beklediğim zamanlarda.

benim bir köyüm olmadı.
hiçbir şehir karlı sokaklarıyla bana
pazen gecelik giymiş bir anne gibi sarılmadı.
istanbul’u evlat edinsem
benimsemezdi nasıl olsa otuz yaşında bir anneyi
yüzyıllarca yaşamış bir çocuk olarak.
mütemmim cüz olamadım hiçbir aşka pollyanna
bir kitaba bir cüz olamadım.
yukarıdan aşağı, yedi harfli battal boy bir intiharı denedim.
hiçbir bulmacayı tamamlayamadım.
bir kediyi okşasam ellerim yumuşardı
biri okşasam bir yumuşardı.
bire “bir” olamadım.

fırfırlar olmalıydı oysa hayatımın kenarında pollyanna
kırmızı puanlı bir şiir olarak uyumalı, mor puanlı
uyanmalıydım.
pişman olmamalıydı orada olmalarından yeşil farbelalarım.
bir çingenenin çıkardığı dil olmalıydı şiirlerim.

sana bu son mektubu,
artık senden mektup beklemediğimi söylemek için
yazıyorum pollyanna
son şiirini yazmaya cesaret edememiş bir şair olarak.

didem madak