güzel bir konu, güzel bir atmosfer, güzel oyunculuklar ve aceleye gelmiş bir senaryoya sahip film.

!---- spoiler ----!

j.k. simmons'ın karakteri, ana karakterimiz andrew'ün kişisel gelişimini sağlayan bir mentor işlevi görürken filmin ortasından biraz sonra (tam olarak 60. dakikanın sonunda) ipleri eline almaya başlar. kendi de andrew ile paralel 'büyürken', dönüşümlü gelişen iki ana karakter içeren bu filmin simmons'ı merkeze almaya karar vermesi beni heyecanlandırdı; bağımsızların bile belli şablonlarla, küfür eder gibi "anaakım" diye suçlanan daha büyük bütçeli filmlerden bile beter şekilde formülize hala geldiğini düşününce. zaten karşımızdaki de karakterlerini ilk beş saniyede tanıtıveren filmlerden, yani metnin temeli çok iyi; ama bu küçük virajın devamında tekrar andrew'a ve "iyi bir davulcu olacak mı?" sorusuna dönüp üstüne buna cevap bulamamamız, finaldeki sarkma hissi oluşturan on dakikaya yakın konser sahnesi ile beraber, affedilmesi güç hatalar. her şeyi gayet güzel kurup, "ders, gelişim, büyüme" kısımlarını başarıyla dengeleyip son yumruğu atmaktan kaçınarak beni cezbedemedi film, tam tersine o vakte kadar kurulan atmosfere de gölge düşürdü, "vurucu" olsun diye öyle tasarlandığını düşündüğüm final. kesinlikle iyi, seyredeni saran, eğlenceli bir film, ama işte o kadar. en iyi film hadi neyse de, akademi'nin verdiği senaryo adaylığı endüstrinin bugünkü halini özetliyor aslında, zaten üç büyük parçadan oluşan senaryonun üçte biri yokuş aşağı giderken yılın en iyi senaryolarından birine sahip olduğu iddia ediliyor filmin. müthiş bar sahnesinin ardından (2014'ün en iyi oyunculuklarından birini çıkaran) simmons'ın karakterinin, andrew'a o ana kadar üstlendiği mentor görevini "her şey seni motive etmek içindi" diye açıklaması, o son noktanın bir türlü konamaması, şahane tasarlanmış aşk hikayesinin istenilen mutsuzlukta bitememesi... (kızın salonda olup olmadığını görseydik hiç değilse?) iyi hamlenin kötü hamleye denk düştüğü, biraz ziyan edilmiş filmlerden biri kısaca.

!---- spoiler ----!