önyargılı olduğum kitap. okumadım okumayı da düşünmem açıkçası. ama söyleyecek bir iki sözüm var.

psikiyatri vakalarının doktor tarafından anlatılmasını doğru bulmuyorum. bunu kitap haline getirip üzerinden ün /para / yeni fırsatlar kazanılmasına ise tamamen karşıyım.

tamam yer alan hikayelerde hasta isimleri-özellikleri değiştirilmiştir.sadece hikaye verilir. tamam hadi hastanın da izni alınmıştır. ama bence doktorun hastasından bu izni istemesi bile samimiyetsizliktir.

yıllardır ayda bir kez psikiyatr muayenesine haftada 1 kez de psikanaliz seansına giden biriyim. doktorum ve psikologum ailemden biri gibi artık. ve dünyada beni benden iyi tanıyan insanlar olduklarını düşünüyorum.

ama ikisinden biri bir gün çıkıp "ya deanciğim kitap yazıyorum da senin hikayen de çok umut verici çok güzel. bunu yazmak istiyorum ama merak etme ismini değiştireceğim" derse -o an yapamasam bile- yüzüne tükürmek isterim. bir daha da gitmem.

bu konuda görüşüm çok net; bence bu terbiyesizliktir. ve klinik eğitimimde yerleşen etik anlayışıma tamamen zıttır.

son anda aklıma geldi editi:
insanlar bu hikayeleri neden sever;? farklıdır çünkü gerçek gibi değildir ama tamamen gerçektir. ilgi çekicidir. ama en kötüsü ne yazık ki burda başlığı da açılmış şöyle bir şey var :
(bkz: ruh sağlığı bozuk kişilere hissedilen yakınlık)