hakan günday'ın yeraltı edebiyatı yapayım derken işin mide bulandırıcı kısmını abarttığını düşündüğüm roman. yazarken aklındaki, içindeki bütün kötülüğü akıttığı hissediliyor. amacı bunu hissettirmekse eğer, kitabın derdâ'nın hikayesini anlatan ilk kısmı oldukça başarılı. öyle yerler oldu ki okumaya devam etmeye korktum. ancak yaratılan bu ağır, vurucu ama bir o kadar da gerçek olan -güzelliğini bu gerçekçilikten alan- hikaye , kitabın ikinci yarısından itibaren yerini olur olmaz tesadüflere, kadere ve masalsılaşmaya bırakıyor. masaldan kastım mutlu son değil elbet, kastım gerçekçilikten uzaklaşması. kitabın başlarındaki o vurucu atmosfer ikinci yarıda başlayan tesadüfler, kaderin ördüğü ağlar ve oğuz atay'a saygı duruşu eşliğinde uğurlanıyor.
okuduğum ilk hakan günday olması sebebiyle ilk ve son olarak raftaki yerini alıyor.