ortaokul sıralarındayım, alevi bir aileden geldiğim için çok fazla dinle alakam olmamıştı ve üzerine de çok kafa yormamıştım. sonra dershaneden bir arkadaşım deist olduğunu söyledi, zaten aramız iyi sayılırdı muhabbeti falan güzeldi yani. ben deist olduğunu öğrenince merak ettim tabi, nedir, ne değildir diyerek.

internette yaptığım araştırmalar sonucu az çok bilgi sahibi oldum. zaten allah, tanrı, put, göktengri, gibi ilahi varlıklarla pek bir alakam olmadığı için, bana çok mantıklı gelmişti. daha sonra bir baktım ki ben de deist olmuşum. liseye geçtim, öyle de güzel bir liseydi ki, nerdeyse allah korusun, tekrar müslüman olmak üzereydim. hatta bir gün oruç tutmayı bile denedim. neyse ki ailem de alevi olduğu için, kısmen zorla bozmak durumunda kaldım orucu (hiç pişman değilim:))

lise 2'ye doğru internet üzerinde yaptığım, ve kuran'ı kerim ile de pekiştirdiğim üzere allah'ın ve diğer bütün ilahların varlığını inkar yoluna girdim. şimdiye kadar çok kişiyle tartıştım, çok yazılar okudum, ama yapmayın lütfen saçma yani, hiç bir şey okumaya gerek de yok biraz düşünürseniz, allah'ın varlığının aklın bittiği yerde başladığını ve düşünemediğiniz, dolduramadığınız alanlara, allah adını verdiğinizi anlarsınız.

şu an şantiyedeyim herkes müslüman elhamdulillah, ama hepsi çok tuhaf geliyor bazen. bugün mecburiyetten el sıkışması gereken kişinin, zenciler gibi yumruk çaktığını gördüm kadına, el sıkışmak yerine, avuç içi sıcaklığını hissetmemek içinmiş. komik değil mi?

edit: şu anda ateist durumdayım, yanlış anlaşılma olmasın. gerçi kendimden bahsederken ateistim demek her ne kadar hoşuma gitmese de. çünkü bulunduğumuz zamanlarda ateistim demek, hava atmak gibi bir duruma dönüştü.