sevgilime yazmıştım. düşünün ilk defa bir sevgilime şiir yazmıştım. şiir yazdığım insanlar genelde uzaktan uzağa sevdiklerimdi. ilk defa böyle yakınlıkta birine yazmıştım. değdi mi, tabii ki de değmedi amına koyayım!

hani bir lunapark klasiğinde
kendimizi çarpışan otomobillerde buluruz
gülüşürüz
saçların gülüşür karanlıkta
görülür diğer çarpışan otomobillerde
biz ufak çocuklara kızarız
kız çocuklarına çarpmayız
unuttun mu
biz iyi yürekli insanlarız
kendimizi metro girişinde avuturuz
sıcak bir sarılma bekler bizi
gözlerini
gözlerin sarılmak için yalvarır da
kolların kıpırdamaz ya
ben bulurum kendimi saçlarının gülüşünde
saçların gülüşmekte hala
soğuk bir rüzgar kaplar metroyu
karadeniz'e benzer ellerimiz
hırçınlaşır gitmemek için
hani bir türküye kaptırırız kendimizi
hani bulamayız kendimizi
karadeniz belirir tekrardan
hani derler ya ;
karadeniz işler adamın içine
karadeniz gibi işledin kendini içime

aklıma başka bi tane daha geldi editi :

denize döküldü ayakları
belinde bir tutam saçıyla
ilerledi, ilerledi
mavi renk olmaktan çok uzakta
eğildi suya
bir şeyler fısıldadı
deniz duruldu önce
sonra dalgalandı
bakıyorum da gökyüzüne
bakıyorum da denize
renkleri solmuş
renk olmaktan uzak mavi
kadının ciğerine dolmuş

not : güzel insanlar, sevdiklerinize söyleyin beğendiyseniz şiirlerimi. fakat sosyal mecralarda paylaşmayın lütfen. densizin biri çıkıp "bak hacı ben yazdım." diyor deliriyorum. yani paylaşmak güzel elbet ama "aramızda kalsın" iyi okumalar...