gerçek bir doğu anlatıcılığının söz konusu olduğu filmde öykü içerisinde öykü izler ve dinleriz. aslında bu film nacer khemir'in çöl üçlemesinin son filmidir ve khemir bu filmi yapabilmek adına 20 yıldan fazla bir süre çalışmış, yeterli bütçeyi çıkarmaya çalışmıştır. babasının dinini akladığını söyler yönetmen, elbette fazlasıyla masalsı yapısıyla doğal olarak "oryantalizm" yaftalarını da çokça yemiştir. fakat şu bir gerçek ki batının tek tip yapısına ve mekanikliğine karşın şark daha ikircikli bir haldedir, onun hem kaplumbağa edasında yerinden kıpırdamayan kadere teslim olmuş bir yanı, hem de bab'aziz'de ele alınır cinsten sufilerle, masallarla, metafizikle örülü cıvıl cıvıl bir yapısı vardır. film boyunca en sevdiğim sahnelerden biri giriş sahnesinde yaşlı derviş ve kızın kumların altından kalkmasıdır. bu sahne ile hem kız çocuklarının gömüldüğü islam öncesi cahiliye devrine atıf yaptığı, hem de yerin altında büyük bir uykuya dalmış doğunun metaforik anlatımı olduğuna yönelik yorumlar yapılabilir. üçlemenin diğer iki filminden özellikle "çöl gezginleri"ni öneririm, çok yoğun bir sembolizm içerir ve doğu'nun bahsettiğimiz o müthiş yavaşlığına sinemadaki en iyi örneklerden biridir. yani khemir iki yönüyle de doğuyu ele alan belki de tek yönetmendir.