"kader diyemezsin sen kendin ettin/ aşkıma sevgime ihanet ettin" ve " masum değiliz hiçbirimiz" şarkı sözlerini akla getiren film.

masumiyet bana hep yusuf atılgan'ı hatırlatır. sanki zeki demirkubuz aylak adam'daki bay c.'yi ve anayurt oteli'ndeki zebercet'i başka bir otelde bir araya getirmiş.

filmde dikkatimi çeken erkek şiddeti yüzünden hem yusuf'un ablasının hem de küçük çilem'in konuşma yeteneklerini kaybetmiş olması. toplumun kadını suskunluğa mahkûm etmesi, şiddetin de en yakındakilerden gelmesi. birini kardeşi, birini daha doğmadan babası bu kadere mahkûm etmiş. bu ikisi adına da diğer bütün kadınlar adına da derya alabora bağıra çağıra konuşmaktadır adeta.

filmin başında "hayat"tan korkan yusuf'un hapishaneden çıkmak istememesi üzerine hapishane müdürü ona nasrettin hoca'nın göle maya çalması gibi ya tutarsa mantığıyla "çık bir dene, baktın olmuyor" der. filmin sonunda yönetmen bu sözü desteklercesine samuel beckett'in şu sözlerini kaydırır ekranda: "hep denedin, hep yenildin. olsun. gene dene, gene yenil. daha iyi yenil." godot'yu beklemeye devam.

yollar, otobüsler, sürekli televizyon izleyen insanlar, açılıp kapanan kapılar, filmin gidişatına uygun türk filmlerinden kulağa çalınan sözler, karanlık... herkesin içinde bir yerlerde bekleyen ve bir zayıf anında ortaya çıkacak olan karanlık.

"masum" ve "masumiyet" kelimeleri sadece kemal sunal'ın "ben masumum hakim bey" repliğinde hoş geliyor. onun dışında... hem artık müzesi de var.