1983 yapımı andrei tarkovsky'nin sıla özlemini dışa vurduğu ve sürgünde çevirdiği ilk filmidir.

tarkovsky bu film ile cannes'da en prestijli ödüllerden ikisini birden kazanmıştır…

bu filmini de annesine armağan etmiştir…

tarkovsky'nin izledikten sonra hislerini "hasta bir adamın kendi röntgenine bakması gibi." diye tarif ettiği ve yine kendi söylediğine göre en sevdiği film...

kendi yalnızlığını buhranlaştırdığı, içinin bedenine sığmayıp taştığı, ara ara çıkan geçmiş ve tarkovsky’nin kamerayla yazdığı melankolik bir şiir adeta…

filmin arka planındaki sesler; spiral sesi , çocuk sesi, bunlara eşlik eden ağıt sesleri, dışarıdaki hayatı bağıran kuş sesleri , rüzgarın ve suyun sesi…

şairin zaman zaman hatırına düşen görüntüler...

özellikle 9. senfoni eşliğindeki o unutulmaz sahne, deli adamın bisiklet pedalını boşa çevirmesi…

bir de tarkovsky'nin sanatının doruk noktaya ulaştığı ünlü mum sahnesi…

!---- spoiler ----!

şiirin tercüme edilemez.birbirimizi tanımak içinse sınırları feshetmeliyiz.

!---- spoiler ----!

!---- spoiler ----!

dile getirilmeyen duygular unutulmazdır.

!---- spoiler ----!

!---- spoiler ----!

deli bir adam size
kendinizden utanmanızı söylüyorsa
ne biçim bir dünyadır burası!

şimdi müzik
müzik!

ah anne!

başının etrafında dolaşan
ve sen güldükçe berraklaşan
o hafif şey havaymış.

!---- spoiler ----!