(diyaloglar):

duru (ağacın tepesindeki ömer'e) : ömer, napıyosun orda?
ömer: olgunlaşıyorum, ama madem ki sen camdan bakıyosun, çiçek açabilirim

duru: ömer, kafam karmakarışık benim
ömer: olsun, güzelliğin duruyo..

yusuf: şöyle bakabilirsin hadiseye paramın yettiği en iyi şarabı aldım sana, yanında da müthiş istanbul manzarası.. fayton kiralamak isterdim sana, atların asfaltta nallarından çıkan sesleri dinlerdik.. hüzünlü hikayeler anlatırdık..
olcay: hep hüzünlü hep hüzünlü ya..
yusuf: ee o tadı almışız bi kere..

yusuf: heyecanın sahiciydi ama..
ali: insan en kolay kendini kandırıyor demek ki..

havva ana: canını sıkan bişey mi var senin?
ali: evet, çok şey istiyorum hayattan..

yusuf: insan evinden niye uzaklaşır ki?
ferhan: kendini sınamak için..

duru: neden gideyim ki?
ömer: insan bazen hata yapar..

nerden anladın? - kış görmemiş zerafetinden..

lale: hiç kitabı olmuş mudur acaba
ali: sanmam.. denizi görmeden ölmek gibi bir şey bu..

halet: seviyorum derken ne dediğini biliyor mu?.. mesele ondan sonrası.. yoksa herkesin ağzı az çok laf yapıyo..
yusuf: ama bi hadise bu kadar iyi özetlenir mi ya.. iltifat berberine bak.. :)

önem: madem ben o kadar çok şey yaşıyosam benim niye haberim yok?
*yusuf: kimse kendi hikayesini sevmiyo da ondan..

pembe: ya hataysa?
ali: hataysa bedelini ödersin..