"yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var
yaşadın mı yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi"
der ataol behramoğlu.

ilk ezberlediğim şiirlerdendir. hep aklıma gelir. benim hayat amacım o şiirdeki gibi yaşayabilmek her duyguyu, her anı. koltuğun ucuna ilişip oturmak yerine bütün bedeninle kendi evindeymiş gibi koltuğa kurulmak gibi. bir gün giderken başka hayatlara da güzellikler katmış olmak isterim.

yaşarken "insan balıklama dalmalı hayatın içine."
mademki her nefeste ölüyoruz, niye hissederek yaşamayalım ki?