kaynamış çikolata kokusu. evde çikolata yapılırdı bizim orda. sonra kahvaltıda yenirdi kalabalık bir ortam olunca bu yolla herkesin karnı ekmek+çikolata ile doymuş olurdu. lezzet olarak da peynirden bıkmış çocuklar için neşe kaynağıydı.

sonra bu kokuyu üniversiteye ilk başladığımda kaldığım yurdun karşısındaki ülker fabrikasından aldım. meğer bizim ev fabrika gibi kokuyormuş çikolata yapılınca. çocukluk yıllarını hatırlamak ister miyiz peki her zaman? hep mi sevimli gelir o yıllar bilemiyorum. daha dün kendimi sınadım geçmişe dair ne hatırlıyorum, en mutlu olduğum an hangisiydi diye, üç beş bir şeyler buldum tabi ama silik ve de önemsiz. geçmiş ve gelecek andaki mutsuzlukla ilişkili olmalı diye düşündüm. geçmiş, mutsuz anların toplamı haline geldiğinde hatırlamanın da pek bi anlamı kalmayabilir. nihayet beyin görevini yapar ve siler. bir koku bir ana götürür insanı ama o an bir olay değil bir duygudurum hali olabilir. limon koklarsın hissettiğin sadece korkudur belki de sebebi çoktan silinmiş bir duygu. bu yüzden kimi insanların burunları fazla koku almayacak-önemsemeyecek şekilde evrimleşiyor diye düşünüyorum. beyin belki de az koku duymayı daha uygun buluyor olabilir. bu anın kokusu gelecekte hatırlamaya değer mi? koklamak için öncül budur işte.