ailemden çok fazla bir dini eğitim almadım. ilkokulda din öğretmenimden aldığım bilgilerle tanrı-din olayını az çok şekillendirdim kafamda. tanrı kavramını korku ile birleştirmiştim, içimden küfür eder sonra tövbe ederdim günah diye.^:uğur gürsoy^ lise yıllarında ailemin ilkokulda öğretilen mezheple uzaktan yakından alakası olmadığını kavradım, ama tanrı kavramı az çok aynı kaldı. sonra bir sevgili yaptım, camiye cumaya gider oldum. ^:çapsızlık^ lise bitince-kızdan da ayrılınca^:swh^- durup bir düşündüm, ulan bu kadar adaletsizlik var, bu kadar saçmalık var, bırak dini tanrı bile olamaz dedim koyu bir ateist oldum. arkadaşlarla tartışmalar, aileyi ikna çabaları... şu aralar sanırım düşüncenin son aşamasına geliyorum. seçeneklerimiz nedir: 1)tanrı vardır ve iyidir. 2) tanrı vardır ve öldü. 3) tanrı var ama umursamaz bi adam, ya da farkında değil bizi yarattığının. 4) tanrı yok. liste tanrıya verdiğin sıfatlar ve durumlarla uzar gider. benim en emin olduğum şey ise ilk seçeneğin olmadığı. tanrı eğer varsan böyle sınama olmaz kusura bakma, bu kadar adaletsizlik olmaz bir dünyada.

neyse sonuç olarak vardığım nokta, bu seçeneklerin hiçbiri önemli değil, ilk seçeneğin olmadığından eminsem diğerlerinin ne olduğu fark etmez, umrumda da değil.