"mutluluk mavi çocuk
oynardı bahçemizde"

her şey çocukken güzel, mutluluk bile. "bahçedeki çocuk kahkahaları" demek bile kulağa hoş geliyor. bilinç kazanmaya başlayınca insan hayat da küçülüyor gözünde yüksek bir tepeden vadiye bakarcasına. vadi küçüldükçe gözünde, hem hayatın öyle çok da mutluluk kaynağı olmadığının farkına varıyorsun hem de ölüme yazgılı insanın hayat amacı olarak büyük mutluluklar peşinde olmaması gerektiğinin.

kurtarıcı bekler ya kimi insan, mutluluk da bazı şartlar sağlandıktan sonra gelecek bir şeymiş gibi beklenmemeli. gelirse ne âlâ, her şey gibi o da geçici, abartmamalı. gelmiyorsa "yanlış yerlerde mi arıyorum acaba?" diye sormalı insan bence.

konfüçyüs : "mutlu olmak için içinde bulunduğunuz andan daha iyi bir zaman olduğuna karar vermek için beklemekten vazgeçin. mutluluk bir varış değil bir yolculuktur. pek çokları mutluluğu insandan daha yüksekte ararlar, bazıları da daha alçakta. oysa mutluluk insanın boyu hizasındasır. " der.

mutluluğun maddi bir karşılığı yok benim için.
bitirdikten sonra bir kitabın kapağını kapatmak, birine sıkıca sarılmak, karşılaşılan gözlerde tebessümü görmek, deliksiz uyuyabilmek, varlığımla birinin hayatına anlam katmak, güzel bir şarkının dilime dolanması...