yağmur ben yokken de yağar. güneş ben yokken de doğar. ben yokken de çiçeğe durur, meyve verir ağaçlar. ama ben onlara muhtacım. doğanın gücü karşısında insanın âcizliği gün gibi ortada.

insan ve doğa çatışması edebî metinlerde ve diğer sanat eserlerinde her daim kendini gösterir. insan doğayı alt etme gayretindedir her zaman.

insan gemiler yapar, okyanusları aşar. ama titanik bile batar. uçak yapar, kuş misali uçar. uçak bir hava boşluğuna denk gelir, ne yapacağını şaşırır. gök gürler, şimşek çakar, korkusundan ve zayıflığından bildiği bütün duaları okur.

doğa o kadar güçlü ki ekersin biçersin, karnını doyurur. güzel bir manzaraya dalar gidersin ruhunu doyurur. ne güzel söylemiş âşık veysel:

"karnın yardım kazmayınan, belinen
yüzün yırttım tırnağınan, elinen
yine beni karşıladı gülünen
benim sadık yârim kara topraktır. "

insanın bütün hoyratlığına, acımasızlığına rağmen doğanın ona sundukları gücünün göstergesi.