ülkenin küçücük şehirlerinin küçücük köylerinden dahi akın akın insanın birlik olmayı başararak arabaları doldurup ülkenin başkentinde anayasal hakları gereğince toplanabilmelerini dahi hazmedemeyen kişi.. organizasyon.. varlıklarca gerçekleştirilen, ülke tarihinin en kanlı, en çok hayat kaybettiren katliamı..

hayatını kaybedenlerin fotoğraflarını gördükçe bir tanıyormuşluk hissi, oturup sohbet etmişim hissi. gençler, işçiler, öğrenciler, cumartesi anneleri, anneler, babalar, evlatlar.. baba ve evladı.. öğretmenler.. arkadaşına sarılan, artık nefes alamayacak oluşuna inanamayan gencin fotoğrafı gitmiyor gözümün önünden. en çok o gitmiyor. birkaç gün farkla orada olmadığım için belki de.

güzel insanları ölüyor hep ülkenin..

dün, bizim buradan giden ekipteki tanıdıklarımı aradığımda sorduğum iyi misiniz? sorusunun cevabı iyi de olunmaz da iyiyiz oldu, sağlamdılar. ama elbette ki iyi de olunmazdı. iyi insanlar, iyi olsun artık.. bizim buradan giden ekip, eksik dönüyor şimdi. 3 kişi hayatını kaybetmiş. tanımadım, tanışmadım onlarla ama iyi insanlar olduklarından eminim.

insanlar daha da korkuyorlar artık, bu senin anayasanın yapabilirsin dediği hakkın. bu senin korunmanı, hayat güvencenin sağlanmasını gerektiren, toplumsal hayatını düzenleyen yasalarca koruma altında olan hakkın. korkma da diyemiyor insan. tahmin ediyor, yaşaya yaşaya, bunları tanıya tanıya neler yapabileceklerini çünkü. cesaret insanlar.. bana da cesaret, sana da, ona da... ta ki biz olabilene kadar cesaret. çünkü, ufacık bir şehrin ufacık bir köyünden dahi insanlar birlik olabildiler ve toplanabildilerse, aşık veysel'in dediği gibi veysel sapma sağa sola, / sen allah’tan birlik dile, / ikilikten gelir bela, / dava insanlık davası.