huzursuzum. hep huzursuzum. iyi geçen, dolu dolu bir günün ardında, evde beni seven insanlar varken bile. nasıl huzurlu olunur bilmiyorum. her yerde sıkılıyorum. aynı anda tek bir iş bile yapamıyorum, ondan da sıkılıyorum, birkaç iş yapmam lazım. kendi kafamla yalnız kalmak da istemiyorum, biraz da ondan sanırım. mesela şimdi belgesel açık ama ne olur ne olmaz diye dizi de açık. oyun açık. daha iyisini bulurum diye işe başlayamıyorum. şimdi bi tane buldum, ama istediğim o değil aslında, tabi kapı kapıyı açar derler ama akademik akademik hayallerim vardı benim. neyse. yanlışlıkla işe girdim galiba. bir de çok konuşuyorum bazen. bazense hiç konuşmuyorum. işte çok konuştuğum ve nerede susacağımı bilmediğim için olmasını istemediğim bir şeyler oldu. saçma saçma algıları yıkamıyorum kafamda. kendimi bazen çok fazla açıyorum, bazen de çok fazla kapıyorum. manik depresif miyim neyim diyorum bazen, kendime kocaman bir nanik yapıyorum. bunu da sırf uyumlu oldu diye yazdım şu anda. bazı şehirleri, içinde bazı insanları sevdiğim için seviyorum. şehirler de insanlar gibi. insanlara ait ve insanların hatıraları. bu sıralar sinirlendiğimde ve önemli bir iş bir toplantı, görüşme olduğunda durduramadığım bir şekilde ellerim titriyor.
bu kadar şimdilik.