uçakla yolculuk etmekten korkuyorum. eskiden korkmuyordum. tedirgin oluyordum bazı bazı fakat tedirginliğim ve endişem binmeme engel değildi. ama bir süre önce korkmaya başladım.

asıl canımı sıkan şey uçakla yolculuk edememek değil. seyahat edemiyor oluşum. sanki bir uzvumu yitirmiş gibi absürt bir durumdayım. tanrım, hiç yurt dışına çıkmadım. ilk gençliğimden beri kırgızistan, moğolistan ve kafkasya'ya gitmeyi, oraları görmeyi ve tanımayı, hatta birkaç ayımı orada yaşayarak geçirmeyi arzuladım.

"medeniyet" görmek derdinde değilim aslında. bana seyahat etmek için fazla sıkıcı geliyor. yollar, binalar, insanlar, anayasalar, trafik kuralları, insanlar, nezaket vesaire... ben en çok türkleri seviyorum. artık bundan eminim. yurt dışında yaşamak gibi bir arzum hiç olmadı. şimdi de yok. çok şükür.

ben o kısrağı merak ediyorum. o bozkırı merak ediyorum. ardında kızıl güneşin battığı dumanlı arazinin sessiz uzanışını ve anayasanın anasını yasalayacak olan sessiz uzamı.

böyleyken böyle yani sevgili komşular.