nerede okduğumdan kime ait olduğundan emin olamadığım bir söz var okumakla ilgili: "bütün kitaplar bir hikaye anlatır, ama çok azı seninkini dinler".

bu cümle beni benden almıştı ilk okuduğumda. işte hani de, bana anlattığı hikayelerin, verdiği güzel mesajların yanısıra, benim hikayemi dinledi. yaşadıklarım, hissettiklerim, sayfalarına aldığım notlarımla, en sıkı dert ortağım oldu onu okuma sürecimde. yine benzer şekilde denir ya, "bu kitap bittiğinde yakın bir arkadaşımı yitirmiş gibi üzüldüm" diye, işte bahsettiğim sebepten ben de aynı hislesi yaşadım. gerçi ne zaman elime alsam yine öyle olacak biliyorum ama onu bitirmek hüzünlüydü yine de.

sonuç itibariyle, benim onu okumamdan ziyade beni okuyan kitaptı hani. bunu da en güzel oruç aruoba başarabilirdi zaten. altını çizdiğim onca satırdan hangi birini yazayım? ama en özel olanları:

"şimdi gene dışıma çıksam
gitsem, eski yerlerime baksam
kendimi bulamayınca korksam"

***

“en iç, en içten, en içteki sesine bile aykırı düşebilir mi insan? düşer...”

***

"kendi olarak, sana gelen
sana gereksinimi olmadan, seni isteyen
sensiz de olabilecekken, senin ile olmayı seçen
kendi olmasını, senin ile olmaya bağlayan
o, işte..."

***

"hayallerinde gerçekten direnen kişiye 'gerçekler' ne yapabilir ki?"