sadece tezer'i değil kendimi de gördüğüm kitap. altını çizdiğim onlarca cümle, tekrar başa sardığım kelimeler. bir arkadaşımın cümlesi ile kendimi tanıdığım kadın, güzelim tezer.
kendine fazla duyarlısın, demişti arkadaşım. tezer için kurduğum cümleyi bana söylemişti. belki de bu "hiçbir yerden gelmiyorum. kendimden başka" dan geliyordu.
ve gariptir ki o hep ithaf edilen karanlık tablonun yanında tezer'e özgü aydınlıklar ve renkler görüyorum. bu kitapta da ama en çok da çocukluğun soğuk gecelerinde.
tezer'in yolunu aradığı yazarlar gibi benim de ilerde onun yolunu aramam bu kitapla birleşti. geçtiği otel odaları, dokunduğu topraklar, ve "bizi saran sıcaklığın. soğuyan gecelerin. ve geceleri bürüyen yıldızların. iki insanın sarılarak geçirdiği bu sarsıntı özü olmalı evrenin. sonsuza dek varan, var eden, yaşatan, yaşamı ileri çağlara doğru devreden bu birleşme..." bu birleşmenin tadı.
elbet, bir gün.