çocukken hep uzaklara gitmeyi isterdim. kaçıp uzaklara gitmek isterdim, ne zaman bizimkiler kavga etse. annemin bir vesikalık fotoğrafını alıp yastığımın altına koyardım, gece uyanıp gitmeye karar verirsem, gittiğim yerde özledikçe bakarım diye çünkü bir tek onu görmemek zor gelir bana. sabah uyandığımda unuturdum her şeyi ve yine oyun oynamaya dalardım yine kavga ettiklerinde tekrar bir vesikalık fotoğrafını alırdım çekmeceden; böyle geçti çocukluğumun bir bölümü yastığımın altıda fotoğraf saklayarak. bir gün babam ile annem nüfus dairesine gitti, resmi nikahı kılmak için çok geç kıymışlardı çünkü. annemin vesikalık fotoğrafını istediler nüfustan, annemde evde olacaktı dedi ve aramaya başladı, sonra bulamadı kadın, ne yapsın ne bilsin fotoğrafların her birini sırasıyla yastığımın altında her gece sakladığımı ve sabah uyandığımda o fotoğrafın gitmiş olduğunu. sonra babam, kızdı anneme ne yaptın fotoğrafları diye, kavga ettiler. sesimi çıkaramadım, o günden beridir uzaklara gitmek istemedim.