ben hayatı boyunca aile kavgasında büyümüş birisiyim.doğduğum günden bu günüme kadar annem ve babamın kavgası bitmek bilmedi.bende bunca bağırışın küfürün hakaretin içinde iyice içe kapanık biri oldum ve kendimi tamamen odama kapattıp bilgisayar ile zaman geçirmeye basladım.neredeyse hiç dısarı çıkmıyorum,dısarı çıksam sanki herkes benim hareketlerimi izliyor ve heran birisi bana yüksek sesle bağırıcakmış gibi hissediyorum.annem babama nazaran daha merhametli evlatlarına karsı ama oda bi yere kadar.gelecek ile ilgili hiçbir umudum ve beklentim olmadığı gibi hiçbir çabam bile yok.evlenmek ve çocuk sahibi olmak benim için çok büyük bir olay ve göze almak gibi bi cesaretimde yok.buraya sığdıramıyacağım kötülükte bir hayattan sonra artık bu hayatta hiç bir şeyin benim ilgimi çekmediğini farkettim.artık mutlu olabiliceğim hiçbir beklentim yok.