muzaffer izgü adana'nın verimli topraklarında binbir güçlükle boy atıp filiz vermiş bir yazar.
zıkkımın kökü adlı kitabında fakir aynı zaman'da cahil insanlara ait bir kesit anlatır.

mahalleden kimin kızı kaçmışsa önce biraz beklenir. giden gider, yerine yerleşir. kızları kaçan ya da kaçırılan aile dışarı çıkar bütün mahallenin duyacağı şekilde bol küfürlü, tehditkar bir konuşma yapar.
ama bütün mahalle bunun arkasının gelmeyeceğinin farkındadır. az önce tehdit savuranların evlerindeki manzarayı yazar; o toplumda yaşamanın ve gözlemlerinin gücüyle şöyle anlatır:
giden kızın değil ardına düşmek, aranıp sorulmaz bile. ve evde bir boğaz eksilmesinin sevinci bile vardır, der. baba muhtemelen oğluna şöyle seslenir. git bu gün ekmeği peyniri bol alda karnımızı iyi bir doyuralım.
ne acıdır, okurken gülmek ya da ağlamak arasında bir burukluk içinize çöreklenir.

bunları niye yazıyorum.
bu kitabın üzerinden ne kadar zaman geçmiş, yazarın şehrinde ne değişmiş?
hiç bir şey!
şehrin olaylı ve fakir semtlerinden birinde perişanlığı anlatılamayacak bir aileye gidin.
işte öyle bir ev; kadın ada'mın ikinci eşi. ilk eşinden 6 ikinci eşinden 5 çocuk var.
çocukların hepsinde gelişim geriliği ve bozukluğu var. çocuklar ana sınıf çocuğu gibi kalmış. içiniz sızlıyor. haliyle kızıyorsunuz.
ve ikinci eşe ; bu ada'mın işi yok gücü yok, ne akla hizmet edip kuma olarak geldin? ilk kadına çocuklarına yazık değil mi? gibi sorular sorarsınız, çünkü görünüşe göre siz haklısınız.
kadının cevabı akıl durduracak cinsten; valla inanmazsınız, bana soran olmadı. ister misin, istemez misin demeyi bırak, kapıdan eşimin eline verip yolladılar. beni arayıp soran bile yok...
gerisini sormaya hacet yok. bu kadının ailesi de bir boğaz eksilsin diye mi düşünmüş.
ve gerisi...
bazı yerlerde çocukların geleceğini görmek için nostradamus olmanıza gerek yok, o çocuklar çok bir şey değil , iyi bir yemek vaad eden herkesin arkasından gidebilirler.
kitaplar geleceği değiştirmek için var; ama bizde okuyan mı yok, nedir?
değişen hiç bir şey yok!