hep mutlu olmak istiyoruz hep ve daha çok, daha çok. ama asla olmuyor, olması olası bile değil zaten. acı çekmeden mutlu olunmuyor. osho, acı ve mutluluğu eș miktarlarda çalışan musluklara benzetmekteydi bir kitabında. evet ne kadar çok aci çekersek o kadar mutlu oluyoruz, gökyüzünü sevmek de tam buradan geliyor, gökyüzü kızıla boyandığında, gün doğduğunda, battığında mutlu olmak da tam buradan geliyor. lakin ki bir eşitlik yazabilir miyiz, çektiğim tüm acılara değdi diyebilir miyiz mutlu günlerimiz için? ben diyemiyorum. hicbir şeye değmedi. belki bir sürü kişinin özel bulduğu birisi oldum, belki güçlü bulundum başka gözlerce ama değmedi buna. yaşamak, savaşırcasına yaşamaya değmedi. belki güzel güneşli günler görürüz ama başkalarının acı çektiğini, açlıktan ölen, tecavüze uğrayan, yapayalnız kalan onca insanın varlığını bile bile daha çok güzel daha çok güneşli günler istemek de biraz şımarıkca geliyor kulağa.