eskiden kolay yazardım.düşüncelerim daha dinç bir şekilde kelime halini alırdı.itirafların çoğuna bakıyorum.okuyorum.herkesin hayatı farklı.bana benzeyen bir itiraf çok nadir bulduğum oluyor burda veya herhangi bir platformda. farklı olduğunda da o yazılanları yaşamaya çalışıyorum.benzer olduğunda zaten iyi anlıyorum.

kelimelerle anlatılamayacak kadar doluyum aslında. öyle ki, kelimeler belki o sıkışıklıktan zar zor çıkabiliyorlar.yer telaşına girmişler.beynimden kaleme doğru somutlaşma içersindeyken. yazabilme kabiliyetimi kaybetmeye başladım gibi.cümleler sanki devrik çıkacaklar. veya istediğim gibi ifade gücününün keskinliği ve estetiğini yazılarımda artık ortaya koyamıyorum. gittikçe grileşen bu dünyada büyüdükçe olgunlaşamıyor muyum yoksa olgunlaştıkça büyümemde mi bir sıkıntı var diye düşünüyorum. yüzeysel bir aklın basit istekleriyle var olmak kolay olurdu.aslında sıradanlaşmayı bile özledim. sıradan bile değilim. bu iyi anlam veya kötü anlam açısından belirttiğim bir gözlemin ürünü değil.sadece sıradan bile olamıyorum.bir yanım çok sıradan olmayı başarsa da.

kaderi sorguluyorum. herşeyi sorguluyorum.dünyevi şeylerin dışında bir kudrette belki cevaplar vardır diye tahmin ediyorum. eskiden sadece çekingen ve suskun bir adamken sorgulamazken hiç bir şeyi daha dingin bir aklı taşırdım.şimdiyse daha farklı hayat öğrettiklerini de unutturuyor insana.neyi bildiğimi idrak edemiyorum pek. sadece belli pratikler ve geçmişte olanlar şu anıma ışık tutsa da duygusal bir yapıda olmam o içimdeki tüm kudretli, umursamaz, rahat tavırlarına rağmen o çocuk içimde hiç büyümüyor belki biraz, belki değil.o ışık tam bir renk cümbüşü ortaya koyarken, gözlerim yeterince iyi göremiyor ayırt edemiyor renklerin geçişkenliğinden gelen zaafiyetleri.

sabrımın, aklımın, hayallerimin, umut ve umutsuzluklarımın bütün bildiğim duyguların hepsininden biraz almış da hayat, kafama rastgele serpiştirmişcesine bir hissiyatın çeşitli ama bir o kadar da yüzeysel bir dışa vurumuyla var oluyorum.

ve diyorum ki kendi kendime konuşsam ne değişecek, sussam ne değişecek, ağlasam ne değişecek, gülsem ne değişecek iyileşsem ne değişecek.yaşasam ne değişecek ölsem ne değişecek.hayatın beni getirdiği nokta nokta bile değil.bir atom altı parçacığı kadar belli belirsiz bir şeyin ucunda sallanmak gibi adeta.gerçeklerle ve zamanla mücadele edemiyorum.beni yenmeyi başardılar.