sait faik hikayeleri gibiydi film. iki hadi müzisyeni de eklersek üç insanın hayatının tam ortasına düşüyoruz. hiçbirinin geçmişini bilmiyoruz. film de anlatmak istemiyor zaten. bir yerde bitiyor elbet film ama onlar devam ediyorlar yaşamlarına. biz alacağımızı alıp hadi eyvallah diyerek kendi yaşantımıza dönüyoruz. film temelde yaşamı idame ettirmenin gerekliliğini sorguluyor temelde. sahi niye yaşıyoruz bu hayatı? niye toplumda benimsendiği haliyle yaşıyoruz? ev araba çocuk para tatil... niye bunlar için yaşıyoruz? filme düz bakanlar meseleyi sadece yahudi soykırımı olarak görebilir ama bence öyle değil. bir de yönetmenin ida'nın hayatın kıyısında köşesinde kalmış halini onu kameranın çok az bir kısmına alarak betimlemesi çok iyi düşünülmüş bir durumdu. fotoğraf karelerinin hep azıcık bir yerinde bulunur ida. filmi beğendim mi? hem de fazlasıyla...