hayatında en mühim yerleri kimler teşkil eder diye sorsalar önce bir arkadaşımı sonra da ahmet hamdi yi söylerim kuşkusuz. belki de daha önce tanpınar. muhtemelen o gelir evet.

çok az yazmış ama yazarken de eşsiz yazmış yazarımız. kitaplarını okumak her zaman çok vaktimi alıyor. bunu sonradan fark ettiğim üzere üslubu ya da kullandığı kelimelere olan yabanciligimdan değil yazdıklarını hazmetmek için yapıyormuşum. neredeyse her bölümden sonra bir mola vermek, bir sigara içmek ve düşünmek ihtiyacı hasıl oluyor. gene sonradan fark ettiğim üzere her kitabını bitirdikten sonra bir müddet başka bir şey okumuyorum. sanki leziz bir yemeğin üzerine acısını yemek gibi olacak diye değil sadece, bu hazmetme sürecine olan ihtiyaçtan veriyorum bu molayi. huzur'dan sonra aylarca elim başka yazına gitmemişti.

geçenlerde cüret edip sahnenin dışındakilere başladım. aynı haleti ruhiyedeyim. gene hayata bir mola verme ihtiyacı hasıl oldu bende. "ne yaşamayı, ne hissetmeyi, ne sevmeyi biliyorum"

ekleme: ahmet hamdi okurken kendimi her konuda güdük, her şeyin fukarası hissediyorum. ilber ortaylı ile tarih bilgim neyse tanpınar'la edebiyat, sanat ve felsefe bilgim o kadardır sanıyorum. bununla da sınırlı kalmıyor. yarattığı karakterlerin derinlikleri, isabetli düşünceleri ve fikirleri, haysiyetleri, sevmeleri; her şeyi ile birer idealin temsilcileri oluyorlar. insan mümtaz'ı düşününce ne bir şey bildiğini ne de sevdiğini sanır. hayatı yaşamıyor, kötü bir taklidini oynuyorum sanıyorum neredeyse. okudukça hayran oluyor, okudukça küçülüyorum.

bunun yanında tanpınar'ı bir arkadaş gibi düşünüyor, yarattığı ve ihtimal, elde edemediği idealin acısını hissediyorum. hayat onun gözünden ne kadar acı yarabbim. aşkları ne kadar elemli, hicvi ne kadar ıstıraplı. kar altında, beyazlara bürünmüş istanbul da, baharın heyecanı ile dolu istanbul da keder dolu. gözlerden yaş getiren mizah, o gözlerden kurumadan ağlatmaya başlıyor. mizahı da çok kara, çok kederli. onu düşünürken, o olmanın acısını yaşıyorum diyebilirim. öyle acıyorum ki ona.