şu sıralar dedemde gözlemlediğim durum. arkadaşları, dostları bir bir vefat etti. ev ile kıraathane arasında geçen günler. televizyona bakmakla geçen saatler. çevresi insan olsa bile o sürekli yalnız, suskun, hep ufuklara hüzünlü bir şekilde bakıp kalıyor. dünya defterininin hesabını kitabını yaptı ve kendini alacağına inandığı azraili bekliyor.
enerjisi yok, hayalleri yok, isteği yok. demekki yaşamak sadece hücrelerinin canlı olması, sisteminin kendini devam ettirebilmesi, organizmanın uyaranlara karşı tepki vermesi, fizyolojinin ayakta olması değil. insanın içindeki şeyin adı artık neyse sönmüş, ölmüş, yok olmuş.