sevmediğim ancak aynı yerde çalışmak gibi bir talihsizliğe sahip olduğum insanların yüzlerine bile bakmak istemiyorum.
gerçek anlamda yüzlerine bakmak. konuşacaksam işle ilgili bir şey söyleyeceksem bakmadan söylüyorum.

eskiden böyle değildim. toplumsal gereklilik diyerek yine de mesafeli davranır ama en azından kişiyle konuşurken bakardım. şimdi yapamıyorum.
hayatta en tahammül edemediğim şey samimiyetsizlik ve o kişilerle hahaha-hihihi olursam en büyük samimiyetsiz ben olacakmışım gibi geliyor. kendime yediremiyorum artık.

kafamı o tarafa çevirirsem bütün nefretimi bir anda söyleyecekmişim veya söyleyemezsem kendi kendimi kusturacakmışım gibi geliyor.