inarritu'yla tanışmama vesile olduğu için bendeki yeri her zaman en tepede olacak filmdir.
utanarak söylüyorum ki çok geç keşfettim bu filmi. sanırım 2010 senesiydi ve kafamı dağlara taşlara vurmak istemiştim bunun için.

geçen iki buçuk saatte sinirlendim, ağladım, gülümsedim. "demek suratıma yediğim her tokatta daha da güçsüzleşeceğim ama tekrar tekrar izleyeceğim bunu" dedirtti bu film bana. nitekim izledim de.

birbirinden ayrı üç hikaye bir trafik kazasında buluşuyor. o klasik buluşmalardan öte daha "inarritu tarzı" diyebileceğimiz bir buluşma elbette ki bu. ve oluşturduğu bu çember etrafında sevgi, umut, bağlılık, ihanet, nefret, para, saplantı, entrika. günahlar, cezalar. sınıfsal göndermeler. her şeye yer veriyor. yani yine hayatı anlatıyor bize.

her bir soundtrack filmin içine iyice çekilelim diye üzerine düşenden daha fazlasını yapıyor. hata arayan mutlaka bulur. bandajların çıkarıldığı sahne misal. bana kalırsa hiç önemi yok. başlı başına özene bezene yapılmış, kurgu ve oyunculuk harikası bir film.

nihayet “çünkü bizler aslında kaybettiklerimiziz” diyor. bakakalıyoruz.

belki de ülkemizde film isimlerinin korkunç tercümelerinin arasından sıyrılabilmiş nadir filmlerden ayrıca. kimileri çok arabesk buluyor. ben seviyorum nedense.
"paramparça aşklar, köpekler"
köpek gibi aşklar, aşıklar.
köpek aşkı. köpekler.