peyami safa'nın şimdiye kadar okuduğum en güzel kitabı.(daha yalnızız'ı okumadığımı ve onu daha çok beğeneceğim iddiasının mevcut olduğunu belirteyim.)

şahsen kitabı çok zamanın ilerisinde bulduğumu söylemeliyim, o zamanlarda kimsenin tartışmaya lüzum görmediği konuları tartışmış peyami safa. modernite ve türk toplumunun yapısı arasındaki çelişkilerde ve o zamanlardan beri dinmeyen kültür çatışmasından da bahsetmiş.
yine de en cesur bulduğum konu pozitif ilimlerin sürekli taraftar topladığı bir dönemde bilim adamlarının metafiziği reddedişini açıklayan görüşleriydi.
ferit'in hikayesi tamamen tartışma konusu oluşturmaya yönelikti ama noraliya'da okuyucuya bir şeyler öğretmek istemiş yazar.
son olarak üslubun zarafetinin sizi sarıp sarmaladığından bahsetmek istiyorum. şu cümle örnek olarak şuracıkta dursun efendim:
"bahtiyar olmaya alışmamış insanların, her saadetin arkasında pusu kuran fena talihlerinin bir suikasdinden ürkmelerine benzeyen sebepsiz bir korku içinde sevincini frenliyordu."