...sonra düşündü kimse. başkalarının hayatını yaşıyordu hayır hayır “hayatların hayatını”. bunun için mi çıkmıştı yola… kimseliğini aradığı yolda kimsesizce terk etmeli miydi kendini? yalnızlığı düşündü sonra. en çok da yalnız değilsin diyenlerin inşa ettiği yalnızlığını. düpedüz yalnızdı ve yalın ayak bir yolda koşup kaderine yakalanamayacak kadar kör. kimse kimse değildi gene unutmuştu. unutmanın unutulmaz yaralarıyla örtmüştü ruhunu ve uyumak istemiyordu. uykulu bir zihinle uyanık bir bedeni kirletmek niyeydi o zaman… değişimi omzuna saplanmış bir ok gibi taşımak ve asla ulaşamamak nedendi sanki… kimse aynaya baktı ve kimi gördü tahmin edin kendinden başka herkesi… herkesten bir parça taşırken nasıl kendi olabilirdi gölgesi bile yabancılık kusuyordu.