kitabın ısrarla üstünde durduğu mevzu dildi. dilde sadeleştirmeye giderek düşünme gücünü yıpratmak nihayet düşünemeyen insanlar ortaya çıkarmak sistemin yapmaya çabaladığı işti. sahiden de insanlar sadece kelimelerle ya da kavramlarla düşünüyor olabilir. dil olmasaydı acı çekmez miydik tartışılabilir bence.

his diye bir şey var sonuçta, bize yapılan kötülüklerin karşısında konuşamasak bile hissederiz. yani fakirliği hissedebiliriz, aç kalırız ve gören gözlerimiz birilerinin zenginliğini illa ki görür. insanların köleleştirildiğini fark etmemesi için sadece dillerini ellerinden almak yetmez, gözlerini de oymak lazım, kulaklarını da sağır etmek lazım. o zaman da işe yaramazlar. yani bu distopya hiçbir zaman kurulamayacak. savaş barış olamayacak, özgürlük kölelikte aranmayacak ya da bilgisizlik mutlulukla eşdeğer olmayacak.

her zaman fakir köleler güçleri yettiğince zengin efendilere karşı gelecek ya da onların yerine geçmek isteyecek. sistemlerin zorbalıktan ve tehdit etmekten başka şansı yok.