bu konçertonun ilk taslakları 1802-1803 yıllarında, eroika'nın yazıldığı yollarda kalema alınmıştır.
yapıtın büyük bölümünün 1805'te tamamlandığı, konçertonu bütünüyle 1807 yılının başlarında ortaya çıkmış olduğu sanılmaktadır. ilk olarak 22 aralık 1808 günü viyana'da, beşinci ve altıncı senfonilerle birlikte seslendirilmiştir. konçerto bu türün en büyük baş yapıtlarından biridir. olsa olsa mozart'ta rastlanabilecek bir anlatım özgürlüğü, rahatlık ve akıcılık, esere baştan sona egemendir. en başarılı bölümü, bir anlamda "doruğu" sayılan ağır bölümde, müziğin sustuğu geçişler bile derin bir anlam, zamanına göre alışılmışın dışında yenilikler taşır.

ilk bölümde besteci, geleneğin dışına çıkarak, ana izleği hiç hazırlıksız biçimde solo çalgı eliyle sunar dinleyiciye. bu izlek daha sonra orkestranın eşliğiyle genişletilir, işlenir. lirik atmosfer ardından, vuruşlu ritimlerle süslü ikinci izleğe ulaşır. dört kesimli olan gelişme aşamasında ana izleğin ağırlığı her an duyulur.
ikinci bölümde ritmik, oldukça ağır kişilikte bir izlek, ilkin orkestranın akorlarıyla sunulmakta, solo çalgıdan dilediğimiz sıcak, yumuşak, yalvaran ezgi ile karşıtlık oluşturmaktadır.

son bölüme, bu eytişimin arkasından girilmekte, canlı, hafifçe senkoplu, yaylı çalgılardan işitilen ve piyanonun hemen ele aldığı bir tema, bölüm boyunca parlak biçimde işlenmektedir.