“hep birlikte tutunamamayı ne kadar isterdim. herkes ayrı bir dalda kaldı.
tek başına bir tadı olmuyor başarısızlığın.”

insanlar arasına karışıp, onlara uyduğum için kendimden nefret ediyorum.”

“daha iyi olabilecek miyim? demeye dilim varmıyor, buna cesaret edemiyorum.”

“artık kendimi seyretmekten de hoşlanmıyorum. aynalarda, vitrinlerde, su birikintilerinde görmek istemiyorum kendimi. zayıflığı görülür bir şekilde artmıştı. yemek yiyemiyordu, içki içemiyordu. gizli bir hastalık sanki içini kemiriyordu. azalıyorum, bitiyorum diyordu. ortadan kaldırılıyorum; eski silik bir para gibi piyasadan çekiliyorum. yerime yenisini basacaklar. kimse farketmeden yavaş yavaş sönüyorum

“gelecek, ne güzel maceralar hazırlıyordu bana. kimsenin yaşamadığı güzellikleri tanıyacaktım. selim de ölmemiş olsaydı. allahım, ben ne yaptım! bu güne kadar söylediğim her sözü geri alıyorum. konuşmayı da bir unutabilsem. yeni bir dünya var, anlıyor musun olric? her şeyi geride bırakmak gerekiyor. bir sabah kalkacaksın, arkana bakmadan… hürriyet kötü bir kavram olric…
?
”
“pencere açacaktık albayım, hava alacaktık. beni aldattınız. karanlık ruhumla baş başa bırakıp gittiniz.”

“kendimi iyi hissetmiyorum bilge. beni bir daha görmek isteyeceğini sanmıyorum. kendimi suçlu hissediyorum. doğduğum günden başlayan bir suç dizisi içindeyim.”

“ne kadar çok acıyorum kendime. bu yüzden başkalarına acımaya fırsat bulamıyorum.”

“selim de benim gibi mustarip bir ruhtu. benim gibi kapalı bir çocukluk devresi geçirdiği için, çevresiyle uyuşamaz ve benim gibi, bu bozucu çevreye büyük tepkiler gösterirdi. ayrıca, bütün bu tepkilerinin yanında, hayatın içine karışıp güzellikleri yaşamak da isterdi. bense, bütün çirkinlikleri
açıkça gördüğüm için hayattan tiksiniyordum.
….
“ artık bu yalancı dünyayı beğenmiyorum.””

“fakat amca bey,
yaşamayı nefes almak gibi rahat sürdürenler var.
onlar daha fazla yaşasın.
yaşasınlar inşallah.
beter olsunlar…”

“bizi biz olduğumuz için sevmezler. sağlam olalım…”

(bkz: oğuz atay)