lars von trier sinematografisinin "ara" filmidir. von trier bunun sıklıkla yapar; (bkz: element of crime) dan sonra gelen (bkz: epidemic) , breaking the wavesden sonra doğan - ve muazzam dehalıkta - (bkz: idots) buna örnektir.
lars daha gençlik yıllarından pornografi - ki, değildir - tabanlı bir film yapmak istediğini söylemişti. kendisini bu filmle özgür bırakmış, yetkin bir yönetmen - hani o dogville ve dancer in the darkı çeken birisi olarak - değil de, kafası karışık ve ilk filmini sınırlanamaz özgürlük ve saflıkla çekmeye çabalayan yeni yetme gibi rahat bırakmıştır.

o yüzden de film bir hayli didaktik olmuş. her şeye deterministik açıdan yaklaşılmış. her eylem cevabını bulmuş ve idiot konumuna koyulan izleyicilerin bir çoğu da filme aynı damgayı bu vesileyle yapıştırmış.
filmin bir de entelektüel boşalışı var. trier sanki bir kilisede günah çıkartırcsına birikimini konuşturmuş. filme çerezlik gözüyle baktığınız zaman bu rahatsızlık vermiyor açıkcası. hatta filmin bana kattığı en önemli şey sonunda thomas mannın doctor faustusuna otuz lirayı terlemem oldu ki, şeytanın gülümsemesinden bahseden ve pasajın faustusda geçtiğini belirten seligmanın gülüşünü kitabın o kısmına ulaştığımda kendi yüzümde hissettim.
ancak böylesine entelektüel kırbaçlardan bir çok trier izleyicisi rahatsız olmuş. bakın, sıkı godard izleyicileri beni daha iyi anlayacaktır; godarda aynısını yapar, bakın bunları okudum, izledim, bunan inanırım, hadi siz de inanın dediği zannedilir ama öyle değil. godard sinemayı birikimiyle tokatlarken fantezi gösterisi sunmuyor, aksine işi şova dönüştürüyor. tarzının getirisi olan şova. artık bu tarza dönüşmüşse izleyici yadırgamıyor. bir film şans verir, sonra beğenmezse bir daha adını anmaz, yüzüne bakmaz. fakat godard izleyicisi iyi bilir ki, böylesine godardyan şov görmezse, o film godard filmi değildir ve bu yaşlı fransız, sinemasına ihanet etmiştir. ancak sıkı trier izleyicisi eğer filme tekrar ettiğim gibi çerez muamelesi yapmazsa, bundan rahatsızlık duyar. zannımca rahatsızlığa gerek yok, orta, para kazandırmaya endeksli, bir film. ki, zaten en kaba yüz çarpma olayı olan entelektüel tecavüzü görmeyen seyircilerin büyük kısmı trier filan izleyicisi değildir ki, dikkat edilirse çoğunlukla hep pornografi (bu filme kıyasla az bile olsa, cinsellik teması von trier sinematografisinin olmazsa olmazıdır) konuşulup, tartışılmış.
onlar joeyu ve seligmanın erkeklere has final hareketini anlamakta olsunlar, biz hep beraber (bkz: the house that jack built) a odaklanalım.