sinema salonunda izlediğim en uzun film. sanırım bir asır falan sürdü hala yaşadığıma şükrediyorum. film kötü demeye hakkın yok zaten gerçekten çok güzel bir film. ama anlatsam roman olur dediğiniz şeyler vardır ya işte ben sinemada anlatmaya değer görmediğim anılarımı izledim. haluk bilginer demet akbağın abi kardeş diyalogları benim kardeşimle yaptığım yarı aristokrat yarı lümpen konuşmalarımızın bir örneği gibiydi. kardeşimle o diyaloglarımızdan en iyisini alın koyun önümüze anı diye ben yine onları izlerken sıkılırım. muhtemelen konuşmaktan dahi sıkılıyorum bir de izledim. bana kalırsa film uzundu özetle. bir de saatlerce sahnenin kırpıldığını kesildiğini senaryo üzerine oynanan sahnelerin perdeye hiç aktarılmadığını falan düşününce ya daha da uzun olsaydı diyip şükrediyorum.
ama renk seçimleri festival filmine yakışır vaziyetteydi. ışığın kullanımı muhteşemdi. bence senaryo konu kadar filmin sahnelerindeki bu farklılıklar ön plana çıkartıyor bu filmi. oyunculuklara diyecek bir şeyim yok benim gözümde sırıtan pek bir kimse yok idi. herkes şahaneydi.