yurttaş kane ile hemen hemen aynı zamanlarda izlediğim, filmlerin siyah beyaz olduğu zamanlarda da ne kadar harika işler ortaya konulduğunun en güzel ispatlarından olan muhteşem eser. hem mahkeme salonundakiler ya da jürilerden herhangi birisi kadar canınız sıkılmadan izliyorsunuz hem de filmdeki herhangi bir karakter kadar siz de kafa yoruyorsunuz. kendine çeken bir yanı olmasının yanı sıra sıkıcılıktan da bir hayli uzak. zamanın cast ajansı ya da kalifiye oyuncu eksikliğinden kaynaklanabilecek bazık aksaklıklar göze çarpabilir. maddi yetersizliklerden kaynaklandığını düşündüğüm bu durumu zaten günümüzle kıyaslamak pek bir abes olur. hadi aynı sahneyi 83 farklı açıdan çekelim durumu yok ama işin güzel yanı gerek de yok gibi duruyor.