Kimdir?
istanbul'daki ilköğreniminden sonra, konya askeri okulu, işıklar askeri hava lisesi ve askeri memurlar okulu'nu bitirip posof, terme ve ankara'da personel subayı olarak görev yaptı. ilk evliliği annesinin isteği ile oldu. 18 yaşında baba olan uyar ilk eşinden olan 3 çocuğunu memurluk yaptığı yerlerde büyüttü. 1958'de askerlikten ayrılarak türkiye selüloz ve kağıt sanayisi'nin ankara şubesinde çalışmaya başladı. 1966 yılında eşinden ayrılıp istanbul'a yerleştiğinde o dönem cemal süreya ile ilişkisi bitme aşamasında olan tomris uyar ile şiir üzerine mektuplaşmaya başladılar. bu mektuplaşmalar 1969'da evlilikle sonuçlandı. tomris uyar ile evliliklerinden bir erkek çocukları (hayri turgut uyar) oldu.
ikinci yeni akımının öncüleri arasında sayılan uyar'ın ilk şiiri 1947'de yenigün dergisinde yayımlanmıştır.[1] hece ölçüsüyle yazdığı ve toplumsal konuları işleyen ilk iki kitabı arz-ı hal (1949) ve türkiyem (1952)'den sonra, dünyanın en güzel arabistanı (1959)'yla bireyin iç dünyasına ve birey-toplum ilişkisine yönelmiştir. tütünler islak (1962) ve her pazartesi (1968)'de de koruduğu bu çizgi yerini divan (1970) ile geleneksel şiirin kalıplarına, toplandılar (1974) ve kayayı delen incir (1982) ile söz konusu dönemde yaşanan sınıfsal mücadelenin yansımalarına bırakmıştır.
kaynak: wikipedia
-
bir şekilde onlara, turgut ve tomris uyar'a ulaştım, görüşlerini almak istedim.
(anılarımdaki detayların bir kısmını, zamanın rüzgarı törpüleyip silmiş.)
"mutlaka daktiloya çekerek getir yazdıklarını. el yazısı ile olan yazıları okuyamıyoruz, değerlendiremiyoruz", dediler .
jetonlu telefonların olduğu yıllardı.üniversite de okuyordum o zamanlar.
votka limon ikram ettiklerini ve turgut uyar ın kesinlikle rakı içmediğini, kendi özel hazırladıkları limonlu votkayı sevdiğini hatırlıyorum...
"şiiri bırakma !" demişlerdi...
turgut uyar kutsal bir yol göstericidir, yazdığı her metin ile farklı bir bakış açısını yansıtır ,bir başka gözle de bakabileceğimizi gösterir.
çok az şiir okuyabiliyorum, eskiden çok sevdiğim şairler şiirler bile artık, benden uzaklaşıyor, birbirimizin (içsel) sohbetinden aldığımız lezzet azalıyor...
turgut uyar ı hala aynı, hatta daha damıtılmış bir zevkle okuyorum...
tabii daha az daha yoğun okumalarım var.
ve t. uyar'dan bir damlacık lezzet;
" ille kayayı delen incir,
suları aşan gemi! "