baba-oğul temalı filmlerin ilklerindendir. son sahnesi hakikaten çarpıcıdır ve filmi özgün kılan özelliklerinden biri olan müziğiyle de sinema tarihine geçmiştir zaten.

savaş sonrası yoksulluğun ezip geçtiği sayısız halklardan birinin hikayesidir bu. toplum, hırsızıyla/polisiyle, zenginiyle yoksuluyla içselleştirmiştir adaletsizliği. öyle ki meşhur son sahnenin son demlerinde bisiklet sahibinin o bir anlık bakışı ve affedişi, film boyunca gizliden gizliye örülen alt-metni açığa çıkarıp yüze vurur ki bu daha köklü problem artık alt-metin olmaktan çıkmıştır.

yoksulluğun acısını da en çok, hep çocuklar çeker.