sürekli varoluş problemleri çekmekte olan beni, kendisinin müthiş büyüklüğünü düşündükçe iyice dipsiz kuyulara sürükleyen muazzam yapı.

sonra aklına düşüyor insanın bunca saçmalık; ev, araba, iş, sevgili, evlilik, pahalı mekanlar, mal, mülk, egolar, siyaset, savaşlar, gökdelenler, zulümler, zalimler, ölenler, öldürülenler...

nasıl böyle yalanlar içinde yaşıyoruz, nasıl bir döngünün değersiz halkalarıyız?

dünyayı öyle yalandan bir silik noktaya çevirmişiz ki, bunu oluşturan bizler olmamıza rağmen birbirimizi öldürmeden ve intihar etmeden duramıyoruz.

neler oluyor diğer galaksilerde^:400 milyar kadar ^, evrenin uzak köşelerinde neler dönüyor?

ne işimiz var lan bizim burada?

o zifiri karanlıkta kayboluyorum.

bir yandan çok da rahatlatıyor ama. evrende nötrino zerresi kadar bir noktada yaşayıp, kendini bir halt zanneden et kafalılara gülüyorum.

sorunlarım küçülüyor, hayatı çok önemsememeye başlıyorum.

benimkisi de böyle bir paradoks işte amına koyim.